Dag oud, dag nieuw

29 dec Dag oud, dag nieuw

Aan het vet te ruiken, de gekleurde bloemen in de lucht te zien en aan de gillende keukenmeiden te merken kan het niet lang meer duren of de kalender kan worden omgedraaid. De rennies liggen klaar want het wordt een wilde nacht…..
Vierde ik vorige week kerst in de bijpassende ambiance van het klooster, zo bruisend dans ik zo meteen met de champeldepoepel het nieuwe jaar in. Tot in de kleine uurtjes zal de @verkadefabriek, omgetoverd zijn tot danspaleis. De kaarten liggen gereed, de dansschoenen gepoetst en gezelschap waar je U tegen zegt. Ready for take off.
Oud en nieuw, een moment om een blik terug te werpen, successen te vieren en nieuwe doelen te stellen. Kom, dan neem ik je even mee in mijn verhaal.

Oudejaarsdag. Een menneke van zeven zal ik zijn geweest, op van de zenuwen, klaar zittend om ze bruin te bakken, de oliebollen en de appelbeignets dan hè. Daar stond ik dan, zo klein als ik was, op de keukenkruk, boven de kolkende olie om er met mijn kleine handjes het oliebollenbeslag met twee lepels in te laten glijden. En wat was het fijn om te horen dat ik toch echt de allerlekkerste oliebollen bakte van de hele wereld. Samen met m’n vader strooide ik er poedersuiker op alsof het volop sneeuwde. Ik wist niet van ophouden totdat alles wit was. En ja, dan natuurlijk proeven. Om je vingers erbij af te likken zo smaakte ze. Mierenzoet, dat dan weer wel. Heerlijk was ik dan onderweg naar een nieuw jaar met oliebollen, appelbeignets, allerlei ander lekkers en nog maar te zwijgen van die hele grote spannende lange sissers. Vervolgens nog even een dutje doen op de bank samen met m’n vader, om het ’s avonds vol te kunnen houden tot in de late uurtjes. Och ja, en opblijven terwijl het eigenlijk helemaal niet lukte en jongen, jongen, dan tegen de slaap vocht om maar niets te missen. Maar wat een avontuur. Als je groter wordt ga je jezelf aanpassen, gewoon, omdat het zo hoort. Je verliest gaandeweg hiermee het kind in je. Onderweg naar Finisterre ontdekte ik opnieuw het kind met zijn avonturen. Nu, met dit inzicht, sta ik hier veel meer bewust bij stil. 

Oud en nieuw, een hoofdstuk wordt gesloten en een nieuw avontuur staat op de rol. Is dat wel zo dat een hoofdstuk wordt gesloten om een nieuwe te beginnen of gaan we gewoon verder waar we zijn gebleven? Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik heb de hele maand december altijd zo’n gevoel van even stil staan, terugkijken op wat goed gegaan is en wat nog bijgeschaafd moet worden om tot een succes te brengen.
Je zou me kunnen vergelijken met de mispelboom, die uit staat te rusten en terugkijkt naar de hoeveelheid bloesem die hij heeft gebloeid, de hoeveelheid fruit hij heeft weten groot te brengen, heeft weten te dragen en hoe mooi en hoeveel er is geoogst. En nu staand in een tijd van verstilling en dankbaarheid. Tijd van rust, tijd voor nieuwe ideeën. En in de stilte borrelen de mooiste ideeën op. En jonge, jonge, wat borrelt het, dat belooft wat voor 2019.

Als ik terugkijk in de tijd, stond ik mooi in bloei deze lente met mijn nieuwe ideeën en onafgewerkte doelen. Een voorjaar waarin ik met zo’n tweehonderd kinderen pelgrimeerde. Lezingen gaf door het hele land. Collega’s inspirerend bij de hand nam, collega’s verwelkomde en hen als een ware ambassadeur de hand schudde en hen een warm welkom liet voelen. Ik mocht ambassadeur zijn om langdurig zieke medewerkers de aandacht te geven die zij verdienen want ziek zijn is immers geen keuze, het overkomt je. Aandacht schenken aan elkaar vind ik belangrijk. Aanjagen, luisteren, gehoord worden, gehoord voelen, anderen in de kracht zetten, ze laten voelen dat ze uniek zijn. Aanjagen en laten voelen dat we samen, ja vooral samen onderweg zijn. Ik probeer elke dag hierin mijn steentje bij te dragen. Een mooie missie die mee gaat naar 2019. Dat er meer waardering naar elkaar zal komen daar ben ik heilig van overtuigd zei ik een collega vorige week. Hoezo Henk, weet je dat zo zeker vroeg hij mij. Nou kijk, eigenlijk heel simpel, omdat ik erin geloof. Want als ik er niet in geloof wie dan wel? Dit is voor mij een waarheid als een roodbonte of een zwartgevlekte koe.

Vorige week sprak ik een buitengewoon getalenteerde jongen. Hij zal zo’n 16 jaar oud zijn geweest. Enorm gepassioneerd in zijn gitaarspel en speelde werkelijk de sterren van de hemel. Aan zijn gezicht te zien zat hij er naar mijn idee ook in, althans ver boven de wolken. Ja, hij kan mooi spelen hè zei zijn vader toen ik hem een vet compliment gaf. Heb jezelf wel in de gaten hoe goed je bent en wat je daarmee kunt bereiken vroeg ik hem. Och, zei hij, zijn schouders wat ophalend, ik speel best wel leuk. Wat zou je er mee kunnen bereiken, wat zou je er werkelijk mee willen doen, probeerde ik het nog eens. Och er zijn al zoveel bassisten en bands zei hij, terwijl hij zijn ogen neersloeg. Ik probeer het doorgaans positief te benaderen maar nu moest ik voor mijn gevoel niet alleen hem aanjagen maar ook zijn vader aansporen. Ik trok alles uit de kast en zei: “luister jongen, het is heel simpel. Ik ben heel getalenteerd, ik ben elke dag op zoek naar nieuw talent. Ik zie jou helemaal zitten maar ja, als jij er niet in geloofd dan ga ik maar niet met je in zee”. Hij keek me verschrikt aan, zo met een blik, nu is echt mijn kans verkeken, nu heb ik het goed verprutst. Zijn vader hakkelde wat ongemakkelijk binnensmonds en mee hielp ik hen beide uit de brand door te zeggen. Het was maar een repetitie maar morgen staat er echt een talentenjager naast je, voor je deur. Weet je houding te kiezen en doe je niet minder voor als dat je bent. Je hebt talent jongen. Talent is vaak iets wat je van nature hebt en vaak ben je er zelf niet zo of minder van bewust omdat het je zo van nature afgaat. Vader, ga met je zoon shoppen, ga met hem langs het conservatorium. Zet hem in zijn kracht, laat hem groeien, bloeien en doen wat hij het liefste doet. Enne……. zei ik de jongen afsluitend, laat nog eens een paar kaartjes bezorgen als je on tour bent. Dank je wel mijnheer was zijn antwoord, dit heeft mij laten inzien dat ik er zelf in moet geloven. En mooier vond ik nog toen hij met opgeheven hoofd en een twinkeling in zijn ogen aanvulde, en eigenlijk doe ik dat ook. De cadeautjes van het leven.

De zomer brak aan en mijn ideeën die ik gezaaid had begonnen zijn vruchten af te werpen. Ik schreef een routeboek en een programma om anderen mee onderweg te nemen in bewust Durven Zijn. Ik uitte mijn ideeën en nu weet ik uit ervaring dat er altijd mensen zijn die er van alles van vinden, dat gebeurde ook. Niets menselijker overigens want uit het vertrouwde patroon stappen is voor veel mensen echt een stap te ver. Dat is toch niets voor jou, dat is toch niet haalbaar, denk aan je pensioen, zet je zekerheden niet zo op het spel ….. Ach ja, zo herkenbaar maar de enige zekerheid die we hebben is dat we allemaal onderweg zijn naar de dood. Simpeler kan ik het gewoonweg niet maken. En onlangs tijdens een lezing vertelde ik het nog maar weer eens, toen iemand zei dat ik zoveel mooie dingen deed en op mijn pad kreeg. Het is aan mij de keus, ga ik onderweg in zekerheid, angst of vol avontuur. Ik koos voor avontuur en geloven in mezelf. De rest volgt als vanzelf…..

De oogst was, ondanks de droge zomer, veel meer dan deze boom kan dragen. Wat ben ik bedolven onder de vele, mooie en vaak ontroerende reacties op Durven Zijn. En allemaal alleen omdat ik ooit die ene stap durfde te zetten van de camino naar Finisterre.
En wat een succes werd m’n expositie die ik samen met een vriendin hield, met hierin schilderwerken geïnspireerd op m’n camino.
Enne…. de sprong in de vrije ruimte, met een parachute op m’n rug, die me liet zien als nooit te voren dat voordat je in het avontuur belandt je altijd door je angst zult moeten stappen om in de vrije ruimte te komen. De ruimte waar het avontuur op je wacht.

En ja, ik sta van tijd echt stil. Pas nog, toen gaf ik mezelf een enorme bos bloemen cadeau, waar ik achter vandaan niet kon kijken. Dat vind ik mezelf op dat moment dan echt waard. Diezelfde dag rees ik af naar de Heilige Eik in Oirschot, een idyllische plek, verscholen in de bossen, om er stil te zijn, en tijd voor reflectie. Ben ik wel op de goede weg? Waarom doe ik de dingen die ik doe, wat laat ik achter en hoe ik herinnerd wil worden. Later in de middag, toen ik na grote dankbaarheid onderweg was naar huis, zag ik in gedachten die enorme bos bloemen die op me wachtte. Dat is genieten, dat is puur geluk, dat is onderweg zijn.

Je ontkomt er niet aan om afscheid te nemen, los te laten. Los te laten van wat ooit was. Je droom, je doel die onvoldoende lukte of niet lekker uit de verf kwam. Kijk, wat er goed gaat Henk, zeg ik mezelf vaak, kijk waar je goed in bent en wat je energie oplevert in plaats van dat het je energie lekt. Soms doet loslaten, afscheid nemen zeer en niet alleen van dromen en doelen maar ook van mensen. Maar niets is wat het lijkt want het zijn enkel onze gedachten die ons een hele film voorspiegelen wat in werkelijkheid heel anders is. Soms kan het niet anders, dan moet je loslaten om weer verder te kunnen in het leven, zo is nu eenmaal het leven, hoe graag je soms de dingen ook anders zou willen. Niets is wat het lijkt. Loslaten, hoe moeilijk het soms ook is, brengt ons na verloop van tijd weer in de flow. En wat de tijd ons brengen zal weten we niet, dat is nu eenmaal het avontuur, het leven.

Straks, als de klok middernacht slaat, het nieuwjaarsbal echt los barst en ik mijn glas met bubbels hef, kijk ik ook even omhoog, knipoog ik even en proost ook met hen die ik even niet meer beet kan pakken maar nog steeds om mij heen voel. Ik weet dat ook voor hen een nieuw jaar aanbreekt, één met een onvoorwaardelijke liefde, met een missie en nieuwe doelen.

Dank je wel voor het jaar 2018 waarin ik stil was, wenste, deelde, gaf, besluiten nam, handelde, volhardde, ontving, dankbaar was, waardeerde, ontzettend veel mooie mensen op m’n pad had, heel heel veel liefde ontving en bovenal……. genoot.
Dank je wel Kosmos, dank je wel dat we er zijn.

Ik wens je een jaarwisseling die past bij wie jij bent en dat 2019 je mee mag nemen in de flow en DURVEN ZIJN.

Henk Murraij