Scheiden doet leiden

13 aug Scheiden doet leiden

Oftewel “wie los laat komt nog eens ergens”. Dat dacht ik nadat ik de wijkouderling uitzwaaide afgelopen week. De wijkouderling die mij uitleg kwam geven hoe ik mijn gevoelens moet negeren om volgens de waarden van de schepper te leven.

Anders gezegd: zorg dat je je homoseksuele gevoelens onderdrukt en niet praktiseert.
We zijn immers geschapen om ons voort te planten binnen het huwelijk van man en vrouw en daarbuiten is alles niet volgens het boekje….. Ja, volgens zijn uitleg dan hè.
Kom laat ik je even meenemen in mijn verhaal en ons liefdevolle afscheid.

De wijkouderling, een kind van god, dat voorop gesteld. En ongetwijfeld een mooie ziel.
Maar man o man wat ligt mijn gedachtegoed mijlenver van dat van hem vandaan. Ongekend ver mag ik wel zeggen.

Bij binnenkomst, terwijl hij de trap oploopt naar de hal naast de woonkamer, maakt hij kennis met Maria en het kindje Jezus waarvan ik het kindje bewust in een donkere huidskleur geschilderd heb, Jacobus met vuurrode baard en opgesierd met Jacobsschelp. Allemaal eigen werk zeg ik vol trots. Geïnspireerd door de camino, die ik in 2016 liep van hier naar Spanje. Nu schitteren ze in deze hal waarbij ik vervolgens op een doek met zo’n 20-tal schaapjes wijs. De schaapjes sjokken parmant met hun witte winter wollen jassen achter elkaar aan op een dijkje met een winterdek van hagelwitte sneeuw en waarvan er één zwart is. Kijk, dat zwarte schaap, zie dat eens mooi tussen al die witte staan. Dat zwarte schaap ben ik beslist niet zeg ik hem, ik loop namelijk vaak graag achterop, zelfs niet eens in beeld, een beetje van de kudde af zogezegd. Maar ik zou evenzo die grote kunnen zijn die voorop loopt, die een voorbeeld is en de weg wijst, want ook dat is wat ik ben. Dat durf ik, voorop te lopen, en steeds beter te zijn wie ik werkelijk ben. En mee voel ik een tinteling van energie door mijn lijf stromen van ongekende kwaliteit. Een goddelijke stroming liever gezegd.

Koffie of thee? We gaan voor de koffie. En met een wolkje “rooms” nemen we aan de huiskamertafel plaats. De beste man begint zijn verhaal te doen en legt mij uit hoe ik in zijn ogen moet leven. Hoewel ik zijn uitleg tot in den treure vaak gehoord heb bevestigt het opnieuw dat ik ergens lid van ben wat wringt. Ik zou willen zeggen dat als het ware ik lid ben van een dansschool waar niet te dansen valt, om nog maar te zwijgen om er over de dansvloer met een jongen te schuifelen. Het voelt als aan de kant zitten gelijk een soort muurbloem terwijl die kleurrijk rijkelijk bloeit.

Het zit nog niet zozeer in de dansschool met zijn regels maar meer dat ik er lid van ben geworden zonder dat ik er zelf invloed op had. Het gebeurde bij mijn doop zo’n vette drie maanden na mijn geboorte. Ik moet ineens lachen en zie mezelf met een maagdelijk wit doopjurkje aan en een vette speen in mijn mond bij het doopvont van de Protestante kerk. 
Mijn vader en moeder opgedoft en helemaal gelukkig in het moment. Hij met een prachtig strak gesneden pak aan en zij koketterend met haar zondagse japon en met mij. Ik, nietsvermoedend, wachtend in haar armen op wat komen gaat. In mijn onderbewuste lach ik haar toe en krijs speels terwijl ik sierlijk mijn armpjes naar haar uitstrek. 
De daad ligt duidelijk bij mijn ouders, die destijds meeliepen in een pas en geen nee durfde te zeggen. Meeliepen in een pas omdat het nu eenmaal zo hoorde, angstig waren voor het onbekende en waarschijnlijk ook omdat zij geen ander voorbeeld hadden.

Om niet van mijn levenspad te raken is het tijd om in beweging te komen en de touwtjes in eigen handen te nemen. Eigenlijk heb ik al veel eerder de keuze gemaakt om mijn “schuivers” in te ruilen voor gloednieuwe glimmende dansschoenen en op zoek te gaan naar een dik in de boenwas gewreven dansvloer waar in meerdere maten kan worden gedanst en geschuifeld. 
En enkel omdat alles liefde is.

Hier zit ik nu…… aan tafel met een man die mijlenver met zijn gedachtegoed van die van mij in het leven staat en die mij vertelt dat ik mij kan leren beheersen en aanpassen aan iets wat ik niet ben. Kom, ik vat het nog even samen zeg ik, zodat ik weet dat we elkaar begrijpen en dat we daarna liefdevol afscheid van elkaar nemen. De ouderling schrikt op, waarschijnlijk afgereisd met de gedachte om een verloren schaap weer in het gareel binnen zijn kudde te krijgen, althans dat vermoed ik. Wat hoofdschuddend en elkaar nog eens diep aankijkend zeg ik: tja, meer kan ik er waarachtig niet van maken. We moeten het beide maar onder ogen zien, we passen werkelijk niet bij elkaar. Want eerlijk is eerlijk ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is niet volgens het boekje…. Het boekje van de kerk en volgens de huisregels van de Nashville. Laten we er niet moeilijk over doen, het is gewoon het beste voor ons allebei.
100% verantwoordelijk voor m’n eigen energie schrijf ik zorgvuldig op waar en bij wie ik mijn lidmaatschap op mag zeggen.

Tijd om afscheid te nemen. Ik neem de leiding en sta op. Hij volgt en trekt zijn jas aan in de hal. Het zo eens aankijkend denk ik: “zit m’n jasje goed, zit m’n dasje goed, de ouderling gaat op stap”. Aan de buitendeur kijk ik hem voor de laatste keer diep in zijn ogen en zeg welgemeend: “dank je wel voor je eerlijke uitleg”.
Met het sluiten van de deur, sluit ook een stukje verleden…..
Direct voel ik de rechtstreekse liefdevolle verbinding stromen.

Wie loslaat komt nog eens ergens……
Onderweg naar morgen, met mijn eigen authenticiteit, ruimte voor stroming en…….
DURVEN ZIJN

Henk Murraij