Leven de liefde

26 jan Leven de liefde

Heb jij dat nou ook dat het leven anders loopt dan je verwacht?
Ik had niet verwacht afgelopen maandag dat ik woensdag de vlag zou hijsen, de regenboogvlag welteverstaan. En middendoor met grote witte letters schreef ik: DURVEN ZIJN. Gelukkig overwint altijd de liefde zou mijn moeder zeggen, de liefde die diep in ieder van ons huist. En weet je jongen, ben je altijd bewust hoe je herinnerd wil worden en wat je achterlaat. Er was een hoop om voor te schamen deze week en nee, dat beperkte zich niet tot de Nashville-verklaring er was meer. Maar ik voelde ook opstand en een liefdevolle verbroedering. Het einde van een tijdperk is nabij, dat voel ik aan munne pies. Kom, laat ik je eens even meenemen in mijn verhaal…..

Naast de Nashville-verklaring denk ik aan de pastoor van Dreumel met wie ik pas de kerstviering leidde en die een aantal dagen laten preekte over de indoctrinatie van de genderideologie en dat die rechtstreeks ingaat tegen de scheppingsorde. Aan de ingezonden brief die daarop volgde en de nodige reacties. Aan mijn lidmaatschap van de Nederlands Hervormde kerk, waardoor ik sinds dat ik gedoopt ben automatisch meetel in de jaarlijkse telling als Christen maar niet mag ZIJN wie ik toch werkelijk ben. En wat denk je van het geworstel om het lidmaatschap elk jaar toch maar door te laten lopen omdat het zo hoort en je geleerd hebt zo’n lidmaatschap niet op te zeggen. Aan voetbal Inside met hun negatieve uitlatingen en altijd weer belachelijk makende homograppen. En mijn gedachtes aan de anti Nashville-verklaring die ik tekende en alle berichten die volgde.

Mooi dat gaandeweg de week er een grote warme liefdevolle deken over velen met mij neerdaalde. Een liefdevolle warme deken die een verbroedering laat zien die volop gaande is. Het kwaad een halt toe roept en een bevrijdingsdag voorbereidt die klinkt als een klok. Bewustwording sijpelt steeds dieper door. En niet enkel bij mij maar bij velen. Wat is bewust ZIJN toch een mooi iets. Al voor de kerst borrelde mijn ZIJN als nooit te voren. Ik voelde het Goddelijke als het ware in mijzelf. Dit kwam niet zomaar, het zat altijd al in mij en het is hard werken om van oude geconditioneerdheid afstand te nemen. Soms denk je een mooie verbinding aan te gaan en samen hand in hand verder te kunnen, te verbroederen……. 
En eerlijk is eerlijk door samen met de pastoor van Dreumel de kerstviering bij de Vrouwen van Nu te leiden versnelt dit proces. Na een zorgvuldige voorbereiding, met hem op de pastorie van Dreumel heeft de viering plaats. Hij vertelt vol vuur, passie en vanuit zijn geloofsovertuiging vanuit het Christendom en ik vanuit mijn geloofsovertuiging vanuit DURVEN ZIJN. Een mooie combinatie. Ik laat hem in zijn waarde en ach, ik knijp een oogje dicht tijdens zijn preek over een pelgrim die altijd zoekende is. Ben ik niet toevallig die pelgrim denk ik dan. Die pelgrim die gevraagd is, misschien wel gestuurd is, om de lezing deze avond te verzorgen over mijn pelgrimstocht. En is het niet zo dat we allemaal pelgrims zijn, allemaal onderweg en zoekende naar het altijd en eeuwig durende licht. Maar we zijn aan elkaar gewaagd denk ik vervolgens want ik heb ook wat te verkondigen………
En zeker toen ik de avond afsloot met “de onvoorwaardelijke liefde”, die ik eerder geblogd had en iets had aangepast. ……. Dus lieve mensen, de onvoorwaardelijke liefde is liefde die niet gebonden is aan rangen, standen, huidskleur of zoveel mogelijk diploma’s. Nee, de onvoorwaardelijke liefde is liefde die niet eens gebonden is aan een religie of een geslacht. Onvoorwaardelijke liefde gaat aan alles voorbij en daarmee ook nog eens genderproof zei ik glimlachend maar serieus gemeend. De onvoorwaardelijke liefde prikt overal doorheen en is enkel afgestemd op een ZIEL”. 

En nu blijkt deze beste man dus op 2^e kerstdag in Wamel een preek te hebben gehouden over de indoctrinatie van de genderideologie en dat die rechtstreeks ingaat tegen de scheppingsorde. Oe goeie, dezelfde zachtaardige meneer pastoor als waar ik de kersviering mee leidde? Zo zachtaardig dat ik haast zou denken dat hij van mijn discipline is. Tis toch niet waar? Ja, het staat toch duidelijk in het artikel van Cecile Kalkers in de Maas & Waler. En ik, zo homosexueel als de neten leidde met hem de kerstviering bij de Vrouwen van Nu in Dreumel. Och goeie. Ik wist niet dat hij er zo’n moeite mee had anders had ik mijn etiket wel opgeplakt.

Je weet wel zo’n etiket die je opgeplakt krijgt als je anders geaard blijkt te zijn als wat ooit – door wie in Hemelsnaam – voor normaal is aangenomen. Hoezo anders? Hoezo normaal? En je wordt echt niet in de kast geboren hoor. Dat etiket krijg je gratis opgeplakt. Nee, daar mag de kerk trots op zijn, met zijn uitlatingen. Heb jij er wel eens over nagedacht hoe iemand er bij komt dat iemand uit de kast komt. Sjuust, gewoon napraterij, meelopen in een pas die wellicht helemaal niet de jouwe is, geconditioneerdheid. Nou, ik kan je wel zeggen, wij hadden thuis helemaal geen kast, wij mochten ZIJN. En dat was al moeilijk zat in een wereld die aan elkaar hangt van etiketten, oordelen en veroordelen. Sjonge, en wat ben ik nagewezen, afgekeurd. En aan wie te danken?

Denk eens na wat je mensen aandoet. Als je als kind met je ouders, vrienden of met weet ik niet wie naar deze preek zit te luisteren of beelden zit te kijken waarin anti wordt gepredikt dan weet je niet waar je heen moet, dan voel je je echt niet welkom hoor. Je gaat denken dat je niet deugt en je probeert jezelf aan te passen met alle frustraties van dien. We willen er immers toch allemaal bijhoren.

Ja, wat willen ze nou, dat ik me anders voordoe als dat ik ben. Dat kan toch helemaal niet. Denk toch eens even na. Schiep God de mens niet naar zijn evenbeeld? Zou het JUIST de bedoelding zijn dat we ons niet anders voordoen dan we werkelijk zijn. Ik kan toch ook niet aan een appelboom vragen om er efkus deze aankomende zomer aardbeien aan te laten groeien. Ja, en dan zeker ook nog met een lekkere toef slagroom. Kom nou toch. Ik kan het wel vragen maar die aardbeien komen er echt niet aan te hangen hoor. Dat er nog mensen zijn die geloven dat het niet de bedoeling is en dat je je moet aanpassen aan wat je niet bent. Dat is toch van vur d’n oorlog, d’n eerste welteverstaan.

De hoogste tijd om te kijken wat er wel is en ons daarop te richten. Heb lief, in plaats van te kijken wat er niet is, niet deugt of hoe het hoort. Waarom staan er zoveel kerken in de uitverkoop denk je? En hoe gedegen is het grondpersoneel van deze tijd en opgeleid? Sjongejonge.

En toch kan het gelukkig ook anders. Van de zomer pelgrimeerde ik met de jeugd naar de Abdij van Berne waarop een van de jongens de prior vraagt: “hoe kijkt u aan tegen homofilie? Ik met gekromde tenen en in de aanslag om op te staan of een weerwoord te geven, voor mijn “kinderen” op te komen. Mooi dat de prior antwoordde: “Het gaat om de liefde jongen , en ach, het zijn oude boeken waar je uit moet halen wat past. Kijk, dat snap ik, dat snapt de jeugd, dat voegt toe en voelt als warm welkom. Pfffff, het was toch efkus zweten.

Hoe laat jij zien, horen en voelen dat iedereen er mag ZIJN? Laat het me eens weten……
Wordt vervolgd.

Een liefdevol weekend. En je weet het….. “De wereld wacht op jouw ZIJN”

DURVEN ZIJN

Leve de liefde, deel II
In de Abdij van Berne in Heeswijk Dinther keek ik afgelopen zondag de film The Way, die het verhaal vertelt over een Amerikaanse vader en zijn zoon. De zoon verongelukt tijdens zijn camino in de Pyreneeën. De vader reist af naar Frankrijk, identificeert zijn zoon en even later realiseert hij zich hoe mooi zijn zoon onderweg was in het leven. Hij besluit de zoon ter plaatse te cremeren en vervolgt zelf de tocht. Onderweg strooit hij op de route, op verschillende plaatsen, beetje bij beetje de as uit van zijn zoon. Onderweg zie je de vader zoeken naar de route, oftewel zoeken in zijn eigen leven. Zie je zijn geconditioneerdheid en zie je hem stukje bij beetje zichzelf worden en het kind in hem terug vinden.

Met dikke tranen keek ik de film en zag me opnieuw onderweg zijn met mijn broer in de tas. Onderweg waren wij samen in gesprek, hoe gek het misschien klinkt, en brachten we elkaar hogerop. Ik in het bewustzijn en hij, ja, waar zou hij nu zijn…….
Kom, laat ik je meenemen in mijn verhaal van deze week.

Mijn broer heeft het niet gered in deze wereld. De blik van hem, de laatste keer dat ik hem in leven zag vergeet ik nooit van mijn leven niet meer. Zijn blik was leeg, ver weg en vreselijk bang. Bang voor de buitenwereld en bang geworden om zichzelf te kunnen zijn. Hij durfde niet meer te ZIJN wie hij werkelijk was.

Mijn broer zei wel eens “had ik nou maar net iets meer durf van jou”. Voor mijn gevoel had ik helemaal niet zoveel durf maar afijn. Onderweg naar Santiago de Compostela beloofde ik hem bij het Cruz de Ferro dat ik niet zou opgeven, dat ik zou durven.

De film The Way bevestigde nog weer eens dat het niet om afkeuren gaat maar om aanjagen wie je werkelijk bent. Hoe geconditioneerd we zijn en al snel achter de kudde aanlopen. Hoe mooi je onderweg jezelf als het ware ontdekt en stukje bij beetje durft te zijn. 
Ik glimlachte door mijn tranen heen en keek naar boven en zei in gedachten: durven zijn broertje, DURVEN ZIJN.

Ik zie tantes, zo fijn als poppenstront, nog de bocht om sjezen achter het huis, haar fiets tegen de muur aanzette, naar binnenkomen en hoor haar tegen mijn moeder zeggen: “zet ze eruit, het zijn viezerikken”. Daarmee bedoelde ze mij en mijn broer omdat wij beiden van de mannen waren. Och, in die tijd lachte ik erom maar zie nu hoe geconditioneerd zij was. Vol passie kwam zij mijn moeder redden van vuil en verderf. Daar was zij werkelijk van overtuigd. Maar de andere kant is, zij had niet anders meegekregen, geen ander voorbeeld mogen ervaren. Eigenlijk kan je stellen dat je het haar haast niet kwalijk kan nemen. Haar blik was sterk naar binnen gericht en zij was er zo van overtuigd dat het geloof dat zij had haar het enige juiste bracht en dat zij dat ook moest verkondigen, verder moest verspreiden. Of kon het wel anders, had zij wel degelijk een vrije keus om haar blik naar buiten te richten.

Opnieuw denk ik aan de pastoor van Dreumel, die naar mijn idee ook zo vast zit in zijn denken. Wat gun ik hem graag een andere blik en op tocht te gaan naar Santiago de Compostela zodat hij praktijkervaring kan opdoen waar het leven toe leidt en hoe het anders kan. Onderweg zal hij ervaren dat mensen vanuit andere geloofsovertuigingen je verder helpen op je pad, zonder oordeel of veroordeel. Dan zal hij zien hoe verstrikt hij is geraakt in zijn denkpatronen en zijn geconditioneerdheid. Wij zijn allemaal, ongeacht of je gelovig bent of niet, vanuit een geloofsovertuiging onderweg waarbij we soms denken dat er geen andere weg mogelijk is, maar dat is enkel je denken wat je weerhoudt. Keuzes heb je altijd, enkel we zien ze niet altijd. Onderweg leer je zien dat er andere wegen zijn, je gaat keuzes maken, andere wegen bewandelen. En wat gun ik de pastoor dat.
Toch maar even contact gelegd met de beste man en hem een handreiking gedaan om samen in dialoog te gaan over de onvoorwaardelijke liefde waarbij we niet één iemand buiten sluiten. Hij moest er over nadenken. Ik weet dat de pastoor geïnteresseerd is in de camino. Wat denk je zal ik hem op tocht krijgen……
De wereld wacht op jouw ZIJN”

DURVEN ZIJN

Leve de liefde, leve de vrijheid
Ja, stel je eens voor zeg dat we werkelijk in volledige vrijheid leven zoals John Lennon zo mooi zingt met zijn “Imagine”. Stel je eens voor dat er helemaal niets is en dat je in een grote zeepbel bent opgenomen waar je helemaal kunt ZIJN zoals je bent. Zonder gedachten en geconditioneerdheid. Dat zal niet alleen rust geven maar ook een hoop getob schelen. Er zal geen afleiding zijn van hoe het zou kunnen gaan of hoe het is geweest. Er is enkel NU. Wat een vrijheid mensen. 

Vrijheid is een mooi iets. Maar zijn we ons werkelijk wel bewust wat vrijheid betekent? Wanneer leven we nu echt in volledige vrijheid? De eerste negen maanden in de baarmoeder, ja daar is volledige vrijheid. Weliswaar met een baarmamama eromheen maar toch, je doet alles al zelf en als het ware gaat alles als vanzelf…….

Na onze geboorte wordt ons verteld hoe het hoort. En weet je waarom? Omdat we dat nu eenmaal zo leren, omdat we niet beter weten. We hebben geen andere voorbeelden meegekregen. Als we dit in ogenschouw nemen weten wij dat we eigenlijk één heeeeeeele grote kopieermachine zijn waaruit geconditioneerdheid rolt. Er ontstaan mooie eigenschappen maar er ontstaat ook aangepast gedrag met alle gevolgen van dien. Toch?

Zo liep ik onlangs met een man op. Hij vertelde wat er allemaal, vanuit zijn waarheid, zijn ogen, was fout gelopen in zijn leven. Wat hij vroeger allemaal niet mocht en hoe hij zich moest aanpassen en daar nog steeds last van had. Zijn verhaal ontroerde mij en ik zag hem er letterlijk onder gebukt gaan. En eerlijk is eerlijk, ik loop zelf ook niet altijd even fier, kaars recht, maar met een bultje zogezegd. Tja, we ontkomen er van tijd tot tijd nu eenmaal niet aan.
Afijn, ik liep met hem door het bos en liet hem vertellen waar hij vandaan kwam waarbij ik ondertussen al mijn zintuigen gebruik om te genieten wat er om me heen is en gefocust op zijn verhaal. 
Dan krijg ik een brug in zicht die over een sloot steekt. 
Kom, laten we hier even stoppen zei ik. Zie je die brug daar, die houten brug over de sloot steken? Ja, zei hij. Zou je het anders willen in je leven vroeg ik hem. Ik weet niet of dat nog lukt antwoordde hij. Zou je het anders willen vroeg ik en hem diep in zijn ogen kijkende? Ja, zei hij en knakte. 
Kijk, zei ik, met de tranen ook rollende over mijn wangen, nu komen we verder. 
Die brug daar, daar overheen ligt jouw nieuwe leven. Aan jou de keus, blijf je aan deze kant van de brug, dan blijf je in het oude patroon of ga je met mij mee naar de andere kant? Ik wil heel graag naar de andere kant zei hij. Wees gerust bang voor wat komen gaat zei ik, ook dat hoort bij jou. Maar weet ook dat voorbij je angst het avontuur ligt. Weet ook dat wanneer je mij aan de hand neemt en we eenmaal aan de andere kant zijn we niet meer terug gaan naar deze kant, het verleden. Aan de andere kant gaan we onderzoeken wat bij jou past, wat jouw talenten en levensmissie is en hoe we ons levenspad vervolgen. 
Huilend liepen we over de brug naar een nieuwe tijd…… 
Dankbaar om dit te mogen doen.

Een mooi staaltje van zelf je verantwoordelijkheid nemen zei ik terwijl we als kinderen onze tranen droogde. Onze geconditioneerdheid is nu eenmaal enorm. Onze opvoeders en mensen waar we onze celdeling mee delen, mee onderweg zijn in het leven doen ook hun best, zij hebben geen ander voorbeeld gehad. Jij neemt tenminste je verantwoordelijkheid. Jij durft weer de regie van jouw leven in eigen hand te nemen. Jij bent de bestuurder namelijk van je eigen leven en mooi man, je zit weer voorin de bus.

Beperkingen die we van onze opvoeders opgelegd krijgen maken ons geconditioneerd en dat is niet bevorderlijk voor onze vrijheid die we zo hard nodig hebben om te kunnen ontplooien en te kunnen ZIJN wie we werkelijk zijn.

Voel jij weerstand om in volledige vrijheid te leven en wil je meer verantwoordelijkheid nemen in jouw leven?
Kijk in de agenda en sluit aan bij een DURVEN ZIJN weekend.
De wereld wacht op jouw ZIJN.

DURVEN ZIJN 
Henk Murraij