Het licht van kerst

25 dec Het licht van kerst

Als kind genoot ik enorm van alle pracht en praal rondom het kerstfeest, zoals dat bij ons thuis werd genoemd. Een feest dat doorspekt was met licht van kaarsen en lampjes. Alles leek één groot sprookje. Bijzonder vond ik het overigens wel dat wij spraken over kerstfeest en de buren over kerstmis. Terwijl er toch echt sprake was van eenzelfde feest en hetzelfde licht. Ja, jongen zei mijn moeder dan, zij zijn katholiek, alsof het iets van een andere planeet was en waar ik niet bij mocht horen. Vreemd, want ik trok altijd met ze op. Op die momenten was er voor mij verschil voelbaar. Enige mate van afstand zou je kunnen zeggen. Later bleek gelukkig, dat we dit onszelf allemaal hebben aangepraat en dat de bron van alle licht namelijk over en in ons allemaal schijnt.

Samen met m’n vader op de fiets de kerstboom halen. Eenmaal thuis steeg de spanning, terwijl mijn vader de boom in een emmer met zand zette, wat overigens een eeuwigheid leek te duren, maakte m’n moeder als een soort toverfee plaats in de woonkamer voor de boom op een speciaal plekje. Zij nam mij vervolgens mee naar de keuken om warme chocolademelk met kerstkransjes te bereiden. Help je vader eens, zei ze, toen hij met de boom binnen kwam sjouwen. Zo klein als ik was tilde ik samen met hem de boom naar de plek die m’n moeder had vrijgemaakt. En wat een feest was het wanneer ik het laatste lampje mocht vastdraaien en er de boom mee in het licht zette. Zij gunde mij het laatste lichtje en daardoor ontstond alle licht. Toe maar, doe het maar hoor ik ze nog aanmoedigend zeggen. M’n moeder glinsterde van geluk doordat zij mij het laatste lichtje gunde en m’n vader stond liefdevol achter me met zijn grote handen op mijn kleine schouders geklemd en in volle tevredenheid zijn liefde straalde. Beiden zagen hoe ik met volle teugels genoot. Ook zij overigens. Zo mocht ik groeien, bloeien en het licht zien.

Kerstfeest, oorspronkelijk afkomstig van de Germanen, die rond 21 december hun midwinterfeesten hielden, ook wel Joël genaamd. Een belangrijk feest van ontspanning en plezier. Dat gevierd werd omdat de donkerste dagen voorbij waren en het zonlicht weer terugkwam. De christelijke kerk vond dit heidense feest maar niets maar zag ook wel in dat zo’n oeroude traditie niet te breken was en zag kansen. Zo ontstond rond midwinter en de geboorte van Jezus de viering van het licht van de hele wereld. Een prachtig voorbeeld van naar elkaar luisteren en elkaar het licht gunnen. Kansen aangrijpen en oude zaken tegen het licht houden. Samen een nieuwe vorm vinden en dit vieren met een feest. Een feest om elkaar in het licht te zetten, elkaar gunnen.

Toen ik begin van de maand het licht overvloedig – zoals zovelen – in en om het huis haalde zwijmelde ik terug vanaf mijn jeugd en verder op mijn pad. Ongekend, hoeveel licht ik heb meegekregen, hoeveel mij gegund wordt. Hoeveel licht ik ontvang en ook mag schijnen.

Nu, in deze coronatijd, kijk ik veelal wat er wel is en blijf ik nog dichter bij mezelf als voorheen. Ik stel me geregeld de vraag: wat heb ik nu werkelijk nodig? Wat kan ik bieden?

En natuurlijk zou ik graag willen weten waar ik volgend jaar uitkom, wie en wat mijn pad kruist en waar avonturen op mij wachten. Maar ik weet inmiddels ook dat er, door de mist van Engelenhaar, geen scherp beeld te vormen is over de toekomst. Ach, eigenlijk loopt alles toch vaak anders.

Deze tijd van Corona lijkt voor vele uitzichtloos. In elke kapel brand ik kaarsjes voor hen die het kunnen gebruiken, sta ik heel even stil bij de ander en probeer een lichtpuntje te zijn. Misschien ben jij vandaag wel die stralende ster van Bethlehem, dat ene lichtpuntje dat net dat beetje verschil weet te maken naar de ander. Het net iets lichter weet te maken. En je weet het, het “licht” voor het oprapen.

Wie of wat gun jij licht? Ben er eens vijf minuten stil van. Als je wil mag je je hand op je hart leggen, heel rustig in- en uitademen en jezelf deze vraag stellen.

Een mooi kerstfeest waarin jij mag oplichten.

Henk Murraij