25 dec Het licht van kerstmis
Als ik de bladen, het internet, sociale media en de reclame op TV moet geloven wordt het weer één pracht en praal, deze kerstdagen. En allemaal zitten we in onze zondagse japon of strak gesneden pak met glimmende schoenen. Het haar zorgvuldig in de krul gelegd of nog efkus strak geknipt. De glitter en glamour druipt ervan af en vooral huishoudens waar niemand ontbreekt zie ik voorbij komen. Een vader, een moeder en minimaal twee kinderen waarvan één een jongen en één een meisje, aangevuld met nog een hond of een kat, een tafel tot in de puntjes gedekt en een huis tot in de nok gevuld met eten en drinken. Het lijkt wel alsof met kerst alles nog perfecter dan perfect moet zijn en bovenal alles compleet.
Ik weet niet hoe het jullie vergaat want vanaf mijn prille jeugd strookt dit beeld niet met de werkelijkheid. En toch…… elk jaar opnieuw ben ik onderweg naar het licht. Kom, ik neem je even mee in mijn verhaal, mijn licht van kerstmis.
Toen op mijn 9e mijn vader stierf was het niet alleen verdrietig omdat hij er niet meer was maar het leek wel alsof hij alles mee de hemel had in gehesen wat voor die tijd zo fantastisch om te vieren was. Het is me daarna niet meer gelukt om vanuit de ogen van dat kind te kijken. Hoe goed ik ook geleerd heb in het leven om te kijken wat er wel is in plaats van wat niet ontkom ik er niet aan met deze feestdagen. Vanaf half november staat in onderhand elk blad, wat ik tegenkom, opensla, een compleet gezin. Een gezin zoals het gebombardeerd lijkt zoals het hoort. Althans zo laten zij mij geloven. Ja, bijna dan hè.
De realiteit blijkt echt anders want wie kent ze niet in zijn omgeving, de gezinnen waar iemand ontbreekt. In je eigen familie, bij andere gezinnen, je vrienden, je collega’s. Vrienden die er ineens niet meer zijn. Kinderen van vrienden, kinderen van collega’s die plotsklaps zijn “hemelen”. Vervolgens is er altijd een bord wat ontbreekt en een stoel die leeg blijft.
Ik weet nog dat mijn moeder, zonder dat ze er erg in had, zomaar voor mijn vader dekte, daarna tot de ontdekking kwam dat ze onbewust ook een bord voor hem had neergezet. Mij als kind ontredderd aankeek en de keuken inliep om haar tranen van gemis voor mij te verbloemen. Als kind voel je dit. Als kind voel je verdriet dat door merg en been gaat. Het verdriet van mijn moeder en het gemis destijds voel ik opnieuw. Hierdoor heb ik geleerd dat de werkelijkheid altijd anders is als dat het lijkt. Ook heb ik daardoor geleerd wat echt delen is. Het gemis met elkaar mee te voelen en te bouwen op elkaar. Die hele kerstdis kon mijn moeder gestolen worden en dat begreep ik jaren later maar al te goed. Waar zij, zoals ik dacht in mijn jonge jaren, het sprookje voor mij had doorgeprikt, bleek later toch niet meer te zijn dan een grote zeepbel. En toch was er altijd licht, al was het maar een puntje.
Ik leerde van haar kaartjes te schrijven naar nabestaanden, die ook een geliefd persoon miste. Of het schrijven van een mooie kerst- of nieuwjaarsgroet omdat het nu eenmaal zo hoorde. Ja, dat dan weer wel. Ook haar nuchterheid erfde ik en maakt dat ik wars ben van tradities, zoals het nu eenmaal hoort. Daardoor weet ik beter te kiezen wat er bij mij past. Niet omdat het moet maar omdat het mag. Kijk, zei mijn moeder bijvoorbeeld ergens in april, wanneer zij een Koningsmaal op tafel toverde, daar hoeft het geen kerst voor te zijn jongen. Haar mimiek liet vervolgens zien dat ze haar kont weer eens tegen de krib van Jozef en Maria aan gooide en het op haar manier heerlijk vond om het anders te doen. Ach, misschien was het voor haar ook wel een stukje overleven maar bovenal zag ik liefde, ervoer ik liefde. Dit was voor mij het licht van kerst.
Wij aten het eerste jaar dat mijn vader er niet meer was boerenkool, dat was realiteit. Het kon gewoon even niet anders. Meer zat er niet in. Er was geen blijdschap, het was overleven. We vonden steun bij elkaar en zagen gelukkig ook dat het elke dag licht werd. Sterker nog, vanaf kerst gingen de dagen weer lengen, het werd niet alleen elke dag lichter het voelde ook zo.
Het tweede jaar werd het anders. Alles moest weer zijn zoals het was en de kerstboom werd naar binnen gehesen. Immers, dat liet de reclame ons destijds al geloven. Maar dat was toch net iets teveel gevraagd. Mijn vader werd gemist bij het optuigen van de kerstboom en we hielden het niet droog. Wat een ….. tijd. De kaarsjes die we opstaken, die brachten licht, die brachten verlichting, letterlijk en figuurlijk. En elke dag daarna bleef het langer licht.
Het derde weet ik nog goed. Flink zijn Henk, jij kunt die boom wel optuigen. Op mijn fiets reisde ik af naar de bomenboer om er een mooie uit te kiezen. Thuis aangekomen, trots als ik was, werd de veel te grote boom binnengezet om er vervolgens achter te komen dat er toch echt iemand ontbrak die zo mooi de lichtjes kon verdelen en de boom zo mooi recht in de bak kon zetten. Ach, door de jaren heen leerde ik van alles en ook leerde ik omgaan met gemis. Ik zou er een graad voor gehaald kunnen hebben op Nyenrode……
De doos met dezelfde lampjes heb ik geërfd en elk jaar zie ik mijn vader nog aan het kerstbrood zitten genieten van zijn gezin zoals het in de bladen staat afgebeeld. Mijn moeder is haar zondagse japon en hij in zijn beste pak. Kerstbrood met dik de roomboter erop en basterdsuiker. En als hij heel gek deed, besmeerd met bruine basterdsuiker. Tja, ineens kan ik me weer vinden in de bladen en het complete gezin, de kaarsjes de glitter en de glamour, het huis volgestouwd met het lekkerste eten en drinken. Ook zie ik de kerstverlichting branden in de kerstboom die mijn vader zo mooi recht had weten te planten in een speciaal hiervoor bewaarde mand en waar hij zelf zo van genoot.
Het licht van kerst. Met dit beeld vertrok ik afgelopen donderdag naar de Vrouwen van Nu, afdeling Dreumel waar ik een lezing gaf en samen met de pastoor de kerstviering leidde. Zorgvuldig hadden we samen de viering voorbereid en een mooie verbinding met elkaar weten te maken. Hij vanuit zijn geloofsovertuiging, vanuit het Christendom en ik vanuit mijn geloofsovertuiging, vanuit Durven Zijn. Ik benadrukte nog maar eens dat iedereen uniek geboren is en dat ieder mens er mag zijn. Enne…. blijf van mijn buurmannen af zei ik de Vrouwen van Nu om mijn verhaal wat kracht bij te zetten. Zij komen uit Syrië en zijn gevlucht omdat zij niemand willen en kunnen doden. Kijk, dat noem ik nog eens gaan voor de wereldvrede vertelde ik de aanwezigen. Gevlucht naar een vreemd land en alles wat ze lief is achtergelaten. Ineens schoot er een brok in mijn keel en voelde ik het gemis dat ik zo herken en zij naar mijn idee voelen. Wat een pracht van een mensen, mijn buurmannen. Het zal je maar overkomen.
Zaterdag scheen het licht al van verre op de kerk van Alem waar ik het kerstconcert bijwoon van “Gere Weg” en de fanfare van Alem. Ik verheug me erop en wanneer “nu de kerstklokken luiden” wordt ingezet, schiet ik vol bij de klanken van Ave Maria. Het klinkt zo gemeend, er is zo’n saamhorigheid. Ineens voel ik me met alles en iedereen verbonden. Wat een mooi moment. Als dit het allerlaatste moment hier op aarde zou zijn, dan is dit een heel bijzonder mooi einde. En mee schieten er zoveel mooie dingen door mij heen van wat ik zoal heb mogen doen in het leven. De handen klap ik nog eens extra op elkaar wanneer zij uitgezongen zijn. Dankbaar dat ik deze beleving zo mag voelen, horen en erbij mag zijn.
Dit jaar brand ik mijn kaarsjes tussen de kloostermuren om er enerzijds te “ont-moeten” en anderzijds te ontmoeten. Ik vier er het feest van het licht. Licht dat altijd en eeuwig weer doorbreekt. Gistermiddag, 24 december, checkte ik in bij het klooster voor de komende dagen. En dat ik wel degelijk op het juiste adres ben om het licht te vieren wordt me duidelijk wanneer ik de Kloosterkerk om 20.45 uur binnenwandel om de kerstmis bij te wonen die enkel verlicht is door kaarsen. Wat een sfeer en wat voelt dit fijn. Wat een viering, wat een schot in de roos en wat een thuiskomen bij mezelf. De organist zet in met “And so this is Xmas, and what have you done……”. Ik voel dat ik een hoop heb gedaan de afgelopen tijd en onderweg ben. Onderweg met heel veel lieve mensen en onderweg naar het licht. Na afloop steek ik de kaarsjes van het licht van kerst aan.
Opnieuw voel ik mij met alles en iedereen verbonden.
De wereld wacht op ons ZIJN
DURVEN ZIJN
Bevalt je dit artikel? Like dan mijn pagina @durvenzijn
Pssst, wil je even niet aan de kalkoen werken maar wel aan jezelf sluit dan volgend jaar aan om samen met mij binnen de kloostermuren in retraite te gaan waarbij je mag zijn wie je bent, het licht van kerst binnen het klooster ervaart en waarbij ik je help te herinneren wie je altijd al was. Of liever gezegd een kerstspecial wat op jou ZIJN, jouw hebben en houwen is afgestemd.
Op de volgende data organiseer ik Durven Zijn, de retraites in het klooster van Velp:
3-daagse: Weekend, 8 t/m 10 februari, kosten € 289, incl. kost en inwoning
4-daagse: Hemelvaartweekend, 30 mei t/m 2 juni.
5-daagse: Midweek, 30 september t/m 4 oktober.
3-daagse: Weekend, 22 t/m 24 november
3-daagse. KERSTSPECIAL: 24, 25 en 26 december. Een speciaal programma volgt
2-daagse: OUD EN NIEUW, 31 dec. 2019 en 1 jan. 2020. Een speciaal programma volgt.
Wil je deelnemen of wil je meer info? Laat een bericht achter op mijn site: www.durvenzijn.nuof stuur een email: welkom@durvenzijn.nu
Geen reactie's